Bert Bogchelman : dat "omslagpunt" is er wel, maar je ziet sommige details ook wel verdwijnen (vooral grote ijle) en dan andere (die wat kleiner en contrastrijker zijn) verschijnen. En als je lang naar één object kijkt verschuift dat omslagpunt ook naar beneden (en nog meer als je zelfs een ruwe "PostIt schetsje" gaat maken, vind ik).
Dat hebben we bij een Urania-party gezien: ik was begonnen met een bepaalde vergroting maar had die dan opgevoerd, om detail in de armen van M51 te zien. Mensen die van een andere 400mm Alkaid/Nichol kwamen en dan door mijn telescoop vonden het "minder goed" maar er was wel voor mij wel méér detail te zien.
Een draaitje aan de zoom en zij vonden het ook "beter" (en niet verrassend identiek aan het beeld van de andere 400mm die met die vergroting werkte) bij de mindere vergroting waar ik mee begonnen was. Al merkte ik dan minder details in de armen van M51 maar ijle extensies van de begeleider die ik nooit eerder gezien had, dus het baat toch om na lang observeren terug naar lagere vergroting te gaan!
Dat is natuurlijk het leuke van de zoom: je kunt heen en terug om te vergelijken, zonder je oog van het oculair te halen.
Een klein nadeel van de Leica: er is, als je geen barlow gebruikt en je gebruikt hem in en niet al te agressieve gebafflede Newton of in een C11, wel wat "edge of field brightening", een ring in de laatste 7-10° van het beeldveld met een wat lichtere achtergrond. Het is subtiel (behalve als iemand als jij of TomC erdoor kijken) en bijvoorbeeld véél minder opvallend dan in een Hyperion zoom, ik ben wat spijkers op laag water aan het rapen.
In refractoren en met een opschroefbarlow heb je er geen last van, dus ik vermoed dat het alleen gebeurt wanneer parasitair licht niet tot het brandvlak raakt (anders is de kijker slecht ontworpen) maar wel tot aan de rand van de (nochtans vrij kleine) veldlens; ik vermoed dat de zoom-mechanismen het maniakaal bafflen à la Pentax XO onmogelijk maken.
Ik vermoed dat het ook voor een deel (maar niet helemaal) ligt aan de lagere vergroting aan de rand, zeker als je bijvoorbeeld TVs gewoon bent: het oculair is ontworpen zonder kussenvervorming (met andere woorden: om lijntjes netjes recht af te beelden als je in het midden kijkt in een spotting scope) --Het is daarin zelfs radikaler dan de XW--, en sommige mensen met meer dan gewone tonvervorming in hun ogen zien daardoor vanzelf