Tweede aarde

[Demelza]

Ik meen me te herinneren dat deze vraag in het verleden al eens is langsgekomen, maar ik kan hem niet terugvinden:

Zou het theoretisch mogelijk zijn dat er precies aan de andere kant van de zon nog een tweede planeet in dezelfde baan als die van de aarde is? Volgens mij komen onze ruimtevaartuigen niet zover dat ze het bestaan van zoiets hebben kunnen ontkennen of bevestigen, maar dat weet ik niet zeker.

Als onze apparatuur dit inderdaad niet kan meten, dan is er toch geen manier om momenteel te zeggen of er inderdaad een planeet aan de andere kant zit.


Even voor de duidelijkheid: ik geloof hier niet in, het is enkel een hypothetische vraag of het mogelijk zou kunnen zonder dat wij dit weten.

[Dutchastro]

Ik denk dat onze ruimte vaartuigen wel degelijk genoeg afstand van de aarde kunnen gaan om dit eventueel waar te nemen.
Voorzover ik begreep zijn de 1e sondes die de ruimte ingestuurd zijn nog steeds actief.
Alleen heeft bij mijn weten de NASA of welke andere organisatie dan ook nog nooit een opname gemaakt richting zon om dit te onderzoeken.

Maar theoretisch lijkt het mij mogelijk dat er een 2e aarde in dezelfde baan om de zon draait.

[Brinx]

Eigenlijk moet ik hiervoor eerst mijn baanmechanica oppoetsen, maar volgens mij zou zo'n situatie (zelfde planeet als de aarde aan andere kant van de zon, in een gelijksoortige baan) onstabiel zijn: eenmaal in zo'n configuratie zou de planeet al snel 'achter de zon vandaan komen', zogezegd: de baansnelheid zou daarvoor slechts een minieme fractie hoeven te verschillen van die van de aarde. Zo'n klein verschil zou makkelijk teweeg gebracht kunnen worden door interactie met de overige planeten, en zo'n klein verschil wordt vervolgens alleen maar versterkt door de asymmetrie van de ontstane situatie.

Verder kan de baan van een hypothetische planeet-achter-de-zon strikt genomen nooit dezelfde zijn als van de aarde: Voor het achter-de-zon-blijven van zo'n planeet zou het perihelium van zijn baan aan de andere kant van de zon moeten liggen als het perihelium van de aardbaan. En dan heb je het al over twee verschillende banen.

[elvicente]

Da's inderdaad een geinig idee. Erg inspirerend voor een SF! Lijkt me dat het zou kunnen, denk dat men het wel zou weten. Aangenomen dat alle elementen van ons zonnestelsel elkaar mbt zwaartekracht beinvloeden moet dat toch in een of meer omringende planeten een ogenschijnlijk onverklaarbare afwijking in de beweging daarvan teweeg brengen? Volgens mij beschouwt dit idee een tweede aarde als een antichthone net zoals de antipodes in Australie!

[Demelza]

In theorie zou het dus onmogelijk zijn, omdat de baan onstabiel wordt? Zou het dan wel mogelijk zijn dat er zo'n kleine afwijking in de baan is dat deze pas over een x aantal eeuwen zullen opmerken?

[Martijn]

Volgens de mechanica (baanmechanica) zullen de twee bollen ook langzaam naar elkaar toe trekken, ze merken dat ze in elkaars baan zitten en zullen als gevolg van de zwaarte kracht en het veld dat ze achterlaten sowiso naar elkaar toe trekken en mogelijk 1 worden.

Denk dit als de vorming van een planeet. Kijk ook naar de astroide gordel, de brokstukken trekken ook samen tot grotere delen en vormen zo een begin stadia van een planeet.

[DaMatrix]

Ja of kijk maar naar Theia, de hypothetische planeet die met de aarde botste om zo de maan te worden. Deze planeet zou ook de baan van de aarde gedeeld hebben, maar eerst in een zogenaamde "horseshoe" omloopbaan terecht komen en uiteindelijk met de aarde botsen.

Toch bestaan er wel stabiele configuraties waarin een omloopbaan gedeeld wordt (Trojanen bv.) maar in deze gevallen gaat het om een groot verschil in massa tussen hoofdobject en kleinere objecten. Als de objecten elkaar in massa benaderen, dan kan een planeet niet miljarden jaren lang stabiel een omloopbaan delen met een andere planeet.

Tot slot: we zouden die planeet toch al lang opgemerkt moeten hebben? Goed, vanaf de aarde zien we hem dan niet maar onze ruimtesondes doorkruisen het zonnestelsel, die zouden die planeet al lang gezien moeten hebben. Het is ook zo dat in tekstboeken alle planeten netjes aan 'dezelfde' kant van de zon staan, maar in werkelijkheid bevindt de aarde zich aan deze kant van de zon en Mars misschien helemaal aan de andere kant van zijn omloopbaan. Sondes die een baan rond een planeet hebben aangenomen (de Marssondes, Cassini) zouden dan Aarde 2 al lang gezien moeten hebben. Komt nog eens bij dat de zwaartekrachtinvloed van Aarde 2 zowel ruimtesondes als bv. kometen zal beinvloeden.

Wellicht voer voor een interessante science fiction dus, maar niet meer dan dat.

Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Counter-Earth

[Hyperion]

Denk dit als de vorming van een planeet. Kijk ook naar de astroide gordel, de brokstukken trekken ook samen tot grotere delen en vormen zo een begin stadia van een planeet.

Ik betwijfel of dat waar is. Volgens mij zijn de asteroïden overblijfselen uit de tijd van de planetenvorming. Door de vorming van de grote planeten waren deze deeltjes niet in staat om zelf tot een planeet omgevormd te worden.

Als er al ooit een planeet aan de andere kant van de zon zou hebben gestaan dan is het niet waarschijnlijk dat deze in een zo perfecte resonanantie zou zijn gebleven.
Bovendien is het de vraag of door de eccentriciteit van de aardbaan toch niet zo nu en dan een glimp zou zijn opgevangen, maar dat zou nagerekend moeten worden. Tenslotte is die eccentriciteit niet zo groot.
En zoals anderen ook al geschreven hebben: diverse ruimtevaartuigen zouden een en ander hebben moeten zien. Anderzijds zou mathematisch rekening gehouden moeten zijn met die tweede aarde, anders zou menig ruimtevaartuig niet eens de plaats van bestemming hebben kunnen bereiken.

[DaMatrix]

Denk dit als de vorming van een planeet. Kijk ook naar de astroide gordel, de brokstukken trekken ook samen tot grotere delen en vormen zo een begin stadia van een planeet.

Ik betwijfel of dat waar is. Volgens mij zijn de asteroïden overblijfselen uit de tijd van de planetenvorming. Door de vorming van de grote planeten waren deze deeltjes niet in staat om zelf tot een planeet omgevormd te worden.

Hyperion heeft gelijk. De asteroiden zullen zich nu nooit meer tot planeet vormen. Na vele miljaren jaren te hebben bestaan is het nu wel duidelijk dat een planeet er hier niet in zit.

Vraag is natuurlijk waar de asteroidengordel door ontstaan is. Hyperion geeft de meest waarschijnlijke theorie weer, dat deze planetesimalen zich door de zwaartekracht van Jupiter nooit tot planeet hebben kunnen ontwikkelen. Een alternatieve theorie stelt dat de gordel de overblijfselen zijn van een vernietigde planeet, die Phaeton wordt genoemd.

[Hyperion]

Grappig daarbij is dat Phaeton nu zelf als planetoïde (3200) bekend staat!!

[Wim Nobel]

Bovendien is het de vraag of door de eccentriciteit van de aardbaan toch niet zo nu en dan een glimp zou zijn opgevangen, maar dat zou nagerekend moeten worden.

Nee die glimp zouden we niet opvangen. Weliswaar zou de verbindingslijn tussen beide planeten niet voortdurend door de zon lopen. Immers, de excentriciteit van de aardbaan (en ook van de Tegenaarde?) is 0,0167. Vermenigvuldigd met de afstand 149,6 miljoen km levert dat een brandpuntsafstand op van 2,5 miljoen km, meer dus dan de 700.000 km straal van de zon.

Maar ook al komt de planeet geometrisch even tevoorschijn, dan nog is het onmogelijk om hem zo dicht bij de zon te zien. De elongatie zou niet meer dan één graad zijn! Immers, Mercurius zien we ook alleen maar wanneer hij een grote elongatie heeft.

Dat doet trouwens denken aan Vulcanus, een andere hypothetische plaeet in een baan binnen die van Mercurius. Het idee was dat deze bepaalde storingen in de baan van Mercurius kon verklaren, en dat we die nooit zouden zien omdat hij nooit een voldoende elongatie zou bereiken. Toen de storingen verklaard werden door de relativiteitstheorie was het idee van Vulcanus overbodig geworden.