In mijn omgeving krijg ik al geruime tijd te horen dat ik niet alleen liefhebber ben van verrekijkers, maar bovenal verzamelaar. Hoewel ik daar nog niet helemaal uit ben, lijkt het erop dat die mensen gelijk beginnen te krijgen. Als ik op dit gedeelte van het forum rondkijk prijs ik mij gelukkig met de gedachte dat ik niet de enige ben. Er zijn nog enkelen hier die in die stroomversnelling terecht zijn gekomen.....:smile:
Te-les-koop.nl en Marktplaats worden door mij regelmatig bezocht...Onlangs nog een 7X50 Pollux..pure nostalgie.
De widefield-verrekijker waar dit topic over gaat, stond al een tijdje op Marktplaats, in uitstekende uitwendige conditie, maar er werd niet op geboden. Na een mailtje van mij aan de eigenaar met een bod, was de koop al snel rond.
Het betreft een Garton ( Carton?) 7X50 widefield-verrekijker uit begin zeventiger jaren met een beeldveld van 11 graden. De Japanse fabriek Itabashi Kogaku Kikai Seisakujo Inc.,Tokyo stond bekend om de robuuste modellen die ze maakten. Dat klopt. Met zijn 1265 gram is dit niet bepaald een lichtgewicht. De reis per DHL van Zeeland naar hier ( weliswaar goed ingepakt) in een grote schoenendoos werd glansrijk doorstaan. Geen collimatiefout ontdekt. Bij aankomst bleek er inwendig wat aanslag op oculair en prisma in de rechterhelft te zitten. Waarschijnlijk restanten van oude vochtschade. Een half uurtje later was die weg.
En dan het beeld. 11 graden is heel fors te noemen, groter dan ik gewend ben. Typisch jaren zeventig, toen beeldveld belangrijker werd gevonden dan randscherpte. Tot mijn plezier is de veldstop van het oculair met gemak ( weliswaar zonder bril) waar te nemen. ( 77 graden oculair) De randscherpte praten we liever niet over. Toch weten? Het midden is goed scherp, een gebied van 3 graden. Daarbuiten begint het onscherpe gebied. Transmissie is heel behoorlijk, haalt uiteraard niet de moderne standaard en wordt zelfs door een tijdgenoot ( de eerder genoemde 7X50 Pollux) moeiteloos gepasseerd. BK7 prisma's, enkelvoudige coatings op objectieven en oculairen. Inwendige reflecties bij nachtwaarneming in de buurt van lantaarnpalen: heel groot. Beetje schrikken zelfs. Heel heldere sterren en Jupiter laten piepfijne valse lichtstraaltjes zien...
[/COLOR]
[COLOR=#000000]
Zijn er nog positieve kenmerken te noemen? Jazeker en die springen bij nachtelijke waarneming direct in het oog. Aardse objecten LIJKEN bij nachtelijke waarneming door het enorme beeldveld flink helder. Nauwkeurige vergelijking met een moderne 7X50 leert mij dat de moderne kijker nachtelijke details beter laat zien en helderder is. De 'overweldigende' indruk die het grote beeldveld wekt is echter dusdanig van aard dat je overallimpressie van de oude vos helderder lijkt. Nogmaals, dat is maar schijn, maar toch..
De sterrenhemel liet gisterenavond maar heel af en toe wat zien. Jagende wolkenvelden en soms een bui. Tussen die wolken door: Jupiter, Pleiaden, Hyaden, Voerman. Vooral die Hyaden waren adembenemend, zoveel donkere hemelachtergrond er omheen. Schit-te-rend. Pleiaden... zoveel omringend zwart..wat een beeldvelden en wat een genieten.....plotsklaps alle makken vergeten: hier werd hij voor gemaakt!!
Te-les-koop.nl en Marktplaats worden door mij regelmatig bezocht...Onlangs nog een 7X50 Pollux..pure nostalgie.
De widefield-verrekijker waar dit topic over gaat, stond al een tijdje op Marktplaats, in uitstekende uitwendige conditie, maar er werd niet op geboden. Na een mailtje van mij aan de eigenaar met een bod, was de koop al snel rond.
Het betreft een Garton ( Carton?) 7X50 widefield-verrekijker uit begin zeventiger jaren met een beeldveld van 11 graden. De Japanse fabriek Itabashi Kogaku Kikai Seisakujo Inc.,Tokyo stond bekend om de robuuste modellen die ze maakten. Dat klopt. Met zijn 1265 gram is dit niet bepaald een lichtgewicht. De reis per DHL van Zeeland naar hier ( weliswaar goed ingepakt) in een grote schoenendoos werd glansrijk doorstaan. Geen collimatiefout ontdekt. Bij aankomst bleek er inwendig wat aanslag op oculair en prisma in de rechterhelft te zitten. Waarschijnlijk restanten van oude vochtschade. Een half uurtje later was die weg.
En dan het beeld. 11 graden is heel fors te noemen, groter dan ik gewend ben. Typisch jaren zeventig, toen beeldveld belangrijker werd gevonden dan randscherpte. Tot mijn plezier is de veldstop van het oculair met gemak ( weliswaar zonder bril) waar te nemen. ( 77 graden oculair) De randscherpte praten we liever niet over. Toch weten? Het midden is goed scherp, een gebied van 3 graden. Daarbuiten begint het onscherpe gebied. Transmissie is heel behoorlijk, haalt uiteraard niet de moderne standaard en wordt zelfs door een tijdgenoot ( de eerder genoemde 7X50 Pollux) moeiteloos gepasseerd. BK7 prisma's, enkelvoudige coatings op objectieven en oculairen. Inwendige reflecties bij nachtwaarneming in de buurt van lantaarnpalen: heel groot. Beetje schrikken zelfs. Heel heldere sterren en Jupiter laten piepfijne valse lichtstraaltjes zien...
[/COLOR]
Zijn er nog positieve kenmerken te noemen? Jazeker en die springen bij nachtelijke waarneming direct in het oog. Aardse objecten LIJKEN bij nachtelijke waarneming door het enorme beeldveld flink helder. Nauwkeurige vergelijking met een moderne 7X50 leert mij dat de moderne kijker nachtelijke details beter laat zien en helderder is. De 'overweldigende' indruk die het grote beeldveld wekt is echter dusdanig van aard dat je overallimpressie van de oude vos helderder lijkt. Nogmaals, dat is maar schijn, maar toch..
De sterrenhemel liet gisterenavond maar heel af en toe wat zien. Jagende wolkenvelden en soms een bui. Tussen die wolken door: Jupiter, Pleiaden, Hyaden, Voerman. Vooral die Hyaden waren adembenemend, zoveel donkere hemelachtergrond er omheen. Schit-te-rend. Pleiaden... zoveel omringend zwart..wat een beeldvelden en wat een genieten.....plotsklaps alle makken vergeten: hier werd hij voor gemaakt!!
Commentaar